FAQ: Over grafische technieken
Grafiek als techniek is al heel oud, maar als techniek voor kunstvorm kan Andy Warhol, die graag grote zeefdrukken maakte, worden beschouwd als de man die deze werkwijze in de jaren zestig populair heeft gemaakt. Kunstenaars als Corneille, Appel, Brood, maar ook Jan Cremer, Clemens Briels en Bram van Velde in Nederland, en Roy Lichtenstein, Robert Matta, Walasse Ting en zelfs Picasso en Salvador Dali hebben een omvangrijk oeuvre aan grafiek opgebouwd. Elke afdruk moet door de kunstenaar met de hand zijn gesigneerd. Dit laatste is een belangrijk aspect bij mijn aankoop van grafiek. Het voordeel van litho's en zeefdrukken is dat het werk tijdens het proces , in tegenstelling tot etsen, geen kwaliteit verliest. Nog steeds zijn er kunstenaars, met name etsers, die het drukken zelf verrichten. Voor litho's en zeefdrukken huren zij tegenwoordig echter meestal gespecialiseerde vakmensen in, die hun werken soms zelfs met de hand voor hen reproduceren, daarbij vaak begeleid door de kunstenaar zelf.
Grafiek of prentkunst is de verzamelnaam voor producten die worden verkregen door op een plaat of platte vorm een voorstelling aan te brengen en deze af te drukken op een ander materiaal, meestal papier. Op deze wijze kan een reeks van identieke afbeeldingen geproduceerd worden. Voor het bewerken van de plaat kunnen verschillende druktechnieken worden gebruikt; o.a. hoogdruk, diepdruk en vlakdruk. Maar grafiek is meer. De grafische kunstvorm biedt ook de mogelijkheid om origineel werk van bekende kunstenaars betaalbaar te maken voor een breder publiek. Doordat grafiek in een oplage wordt gemaakt, kan het kunstwerk naar de mensen toe. Een schilderij van een beroemde kunstenaar komt heel misschien één keer in je leven bij je in de buurt of jij in de buurt van het kunstwerk. Moderne grafische kunst heeft een veel groter bereik, ook in financieel opzicht.
Is een grafische werkwijze, waarbij de afdruk wordt verkregen met behulp van een drukvorm. waarin de elementen die tot het beeld behoren verhoogd liggen. Op het hoogliggende, vrijwel vlakke beeld, kan op eenvoudige wijze drukinkt worden aangebracht, zonder dat de dieper gelegen delen worden besmet. Als de ingeïnkte vorm onder druk op een nagenoeg vlak oppervlak wordt aangebracht dat de inkt kan opnemen, zal alleen het hoogliggende, ingeïnkte beeld ermee in aanraking komen en de afdruk maken.
Is een grafische werkwijze, waarbij de afdruk wordt verkregen met behulp van een drukvorm, waarin de beeldvormende elementen verdiept zijn aangebracht. De drukinkt wordt in de verdiepte delen gebracht en het oppervlak inktvrij gemaakt. Als het papier daarna met grote kracht tegen de drukvorm wordt geperst zal het in aanraking komen met de inkt in de verdiepte delen en kan het inkt daaruit opnemen en meetrekken, zodat op het papier een afdruk ontstaat.
Is een grafische werkwijze, waarbij de afdruk wordt verkregen met behulp van een drukvorm, waarin drukkende en nietdrukkende elementen in één vlak liggen en zich onderscheiden door het aantrekken en afstoten van het drukmedium. Hoewel het niet is uitgesloten dat ook andere combinaties voor dit doel geschikt zijn maakt de bekende vlakdruk uitsluitend gebruik van het onderling afstoten van water en vet.
In theorie is het dus mogelijk om duizenden afdrukken van één origineel te produceren. Wil men de afdruk echter als origineel grafiek betitelen, dan dient aan een aantal voorwaarden voldaan te worden. Namelijk: elke afdruk moet door de kunstenaar met de hand zijn gesigneerd en de oplage mag in principe niet hoger zijn dan 500 stuks.
Je kunt ook grafiek tegenkomen, al dan niet genummerd, met de volgende vermeldingen: E/A (epreuve d'artist), A/P (artist proof), H/C (hors commerce; niet voor de Verkoop) en PP (printers proof). De oplage per grafiek, voorzien van één van deze vermeldingen, mag doorgaans niet hoger zijn dan 30 stuks; gebruikelijk is 10 % van de genummerde oplage. In theorie is dit een kleine oplage voor de kunstenaar zelf en zou eigenlijk niet voor verkoop zijn bestemd. In de huidige praktijk wordt de aanduiding vooral gebruikt als bijzondere (markt)waarde van een oplage en als zodanig te koop aangeboden. Het heeft vooral een verzamelwaarde te vergelijken met de eerste druk van een boek.
Een via vlakdrukprocédé verkregen afdruk (meestal papier) van een op steen of metalen plaat aangebrachte afbeelding. Men tekent met lithografische inkt of met lithografisch krijt. Gebruikt men inkt, dan moet de steen glad gepolijst en met een weinig lijnolie vet gemaakt zijn. Gebruikt men krijt dan dient de steen gegreind (korrelig oppervlak) te zijn. Nadat de afbeelding is aangebracht, wordt de steen behandeld met verdund salpeterzuur en Arabische gom. De Arabische gom dringt in de poriën van de steen waar niet getekend is. Het salpeterzuur veroorzaakt een chemisch proces, waarbij het krijt wordt gefixeerd. Sponst men de steen af, dan blijven de niet getekende gedeelten vochtig en kan worden ingerold met drukinkt, waarbij de inkt alleen op de getekende gedeelten van de steen blijft staan. Met de geïnkte steen kan vervolgens een afdruk, de litho, verkregen worden. Voor een kleurenlitho worden twee stenen gebruikt. Eén voor de eigenlijke tekening en één voor de kleur. Voor elke kleur wordt een aparte kleurensteen gebruikt.
Wordt bij de druktechnieken gerekend, hoewel een "druk uitoefenen" zoals bij hoog, diep en vlakdruk niet plaatsvindt. Eigenlijk is zeefdruk een verbeterde sjablonentechniek. De beelddrager bij de zeefdruk bestaat uit een raam waarop metaal, polyester of nylongaas is gespannen. Op het gaas wordt een sjabloon gehecht, dat op verschillende manieren kan worden verkregen, o.a. door snijden, fotochemische methoden, tekenen met de hand of andere combinaties hiervan. Met een rubberen strip (rakel) ter breedte van het sjabloon wordt een speciale inkt door de niet afgedekte gedeelten van het gaas op het materiaal overgebracht. Door middel van deze techniek kan het drukbeeld op zeer verschillende materialen worden toegepast.
Afdruk verkregen via diepdruktechniek. Ets is opgebouwd uit lijnen of toonprocédé waarbij de voorstelling is opgebouwd uit vlakken met verschillende toonwaarden. Na polijsten wordt op de plaat een zuurbestendige etsgrond aangebracht. De etsgrond wordt op de verwarmde plaat gesmolten en in een dunne laag gelijkmatig verdeeld of als vloeibare oplossing transparant aangebracht. De waslaag wordt met een kaarsvlam beroet, zodat het koper dat door het tekenen in de waslaag vrijkomt, goed zichtbaar is. Men kan direct in de grond tekenen met een stompe etsnaald, of via een overgebrachte tekening. De gradaties in licht en donker verkrijgt men door minder of dieper te bijten. Partijen die voldoende gebeten zijn, worden na een tussentijdse proefdruk afgedekt met transparante dekvernis. Na het in-inkten wordt de plaat schoongeveegd en afgedrukt. Van een koperplaat zijn ca. 50 goede en ca. 200 redelijk goede afdrukken te vervaardigen, van een zinken plaat ca 30 resp. ca. 120.
- Hoogwaardig papier,
- Een hoge kwaliteit inkt, op basis van echte pigmenten,
- Een piëzo-printkoptechnologie, waardoor de inkthoeveelheid en frequentie zeer nauwkeurig kunnen worden gedoseerd.